Ο χρόνιος πόνος είναι ένα αισθητηριακό πρόβλημα το οποίο προκύπτει από συνεχόμενη περιφερειακή βλάβη λόγω υπάρχουσας φλεγμονής, ή αυτόνομα από την εστιακή βλάβη που ο πόνος πηγάζει.
Ο χρόνιος πόνος οφείλεται σε αδυναμία του ανθρώπινου οργανισμού να προσαρμοστεί σωστά, δεν είναι ωφέλιμος, και είναι δυνατόν να παραμείνει χρονικά ενώ η εστιακή βλάβη έχει επουλωθεί.
Ο χρόνιος πόνος χαρακτηρίζεται από αλλοδυνία (πρόκληση πόνου από ένα φυσιολογικά μη επώδυνο ερέθισμα), και υπεραλγησία (εξαιρετική ευαισθησία σε φυσιολογικώς ελαφρώς επώδυνα ερεθίσματα). Κατά την διάρκεια μιας θεραπείας, εξετάζουμε τι συμβαίνει στην ζωή του ασθενούς που οδηγεί τον εγκέφαλο να βιώσει χρόνιο πόνο, εξετάζουμε δηλαδή αν υπάρχουν κάποιες οργανικές ή ψυχολογικές “απειλές” και μαζί με τον ασθενή προσπαθούμε να τις εξαλείψουμε με την βοήθεια της πλαστικότητας του νευρικού μας συστήματος.
Με τον ίδιο τρόπο που μπορούμε να εκπαιδεύσουμε το σώμα μας να αποφεύγει κινητικά πρότυπα που στο παρελθόν προκαλούσαν αίσθημα δυσφορίας ή ίσως είχαν προκαλέσει τον πρωταρχικό μηχανισμό κάκωσης, μπορούμε σαν φυσικοθεραπευτές να εξηγήσουμε στους ασθενείς τον λόγο που πονάνε και τους τρόπους που μπορούν να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους και να διαχειριστούν τα συμπτώματά τους διατηρώντας φυσικά την λειτουργικότητα τους.